Brood bakken—het hoeft geen plakkerige aangelegenheid te zijn waarbij na veel vloeken het experiment wordt getiteld als mislukt. Het kan ook een gewoonte zijn: elke zonder het huis vullen met een overheersend lekkere geur van bruine-korst-Maillard-reactie. Eens wat anders dan die natte-hond-geur van de Golden Retriever.
Maar vaste herhaling wordt al snel vaste verveling. Ik betrap mezelf er op dat ik soms zonder nadenken handel. Niet met grote fouten tot gevolg, maar met minder plezier. En brood bakken moet, naast het smakelijke eindresultaat, ook plezierig blijven.
Brood bakken kan ook mindful zijn.
Voor Kristien Thoelen haar blog schreef ik geheel in thema een artikel getiteld mindful brood bakken. Een fragment ervan:
Langzaam maar zeker wordt het water opgeslorpt door de bloem. Ik druk stukjes plakkerig deeg op elkaar. Mijn handen, onderarmen, en de keuken hangen vol met stukjes deeg. De eerste poging tot kneden gebeurde iets te enthousiast. Het deeg wist mijn trouwring te stelen, maar na drie pogingen lukte het me om het juweel uit de klauwen van het plakmonster te bevrijden.
Het enige wat ik nu ken, is bloem - water - zout - gist. Hoe laat was het toen ik hieraan begon? Ik weet het niet meer. Kleine bubbeltjes drijven op de oppervlakte: water dat nog niet goed verdeeld is. Na het tellen van de zevende bubbel geef ik het op en steek ik mijn beide handen terug in het deeg.
Kristien organiseert inspirerende cursussen die je helpen terug verbinding te maken met jezelf. Dat klinkt inderdaad alsof brood bakken—of het nu zuurdesem is of niet—perfect bij past! Dat ze ook mijn vrouw is, is louter toeval. Of toch niet helemaal.
Lees de rest van het artikel op kristienthoelen.be.